Goede bedoelingen Bram Posthumus - maandag 4 augustus, 2014

Bij het opruimen van mijn flat kwam ik een stapeltje onbeluisterde CD’s tegen. Het werk werd onmiddellijk stopgezet.

Toen de eerste in de speler zat hoorde ik iets waar ik ongemakkelijk van werd. De muziek klonk goed maar het was allemaal net iets te braaf, te netjes, te gepolijst. Dertien-in-een-dozijn melodietjes, competent gezongen en gespeeld maar niets bleef hangen.

De hoestekst erbij gehaald en verdomd: alle muzikanten en de producer bleken Zwitsers. Alleen de zanger niet. Die kwam uit Kenia. Nu hadden die muzikanten/producers ook Scandinavisch, Nederlands of zelfs Frans kunnen zijn. Wat ze maken, per strekkende meter, is goed bedoelde “wereldmuziek”. Nergens schuurt het, nergens kraakt het, nergens daagt het uit. Het plaatje dat ik had opgediept kabbelde vijftig minuten onverstoorbaar verder. En verdween daarna in de vuilnisbak.

Pakt het altijd zo uit? Natuurlijk niet. In de jaren ’80 nam Salif Keita in Parijs hoogst memorabele muziek op met Fransen en Malinezen. Angelique Kidjo werkte vijf jaar met de band van Jasper van ’t Hoff. Geoffrey Oryema maakte met de duizendpoot Brian Eno muziek die hij als bevrijdend ervoer. En ik wordt nog altijd aangenaam verrast als ik Mark Alban Lotz meets Omar Ka: A Fula’s Call weer eens opzet.

Lang niet iedereen zal instemmen met dit rijtje; ik vind het mooie voorbeelden van geslaagde samenwerking. There are only two kinds of music…  Maar wat is dan het verschil? Voor mij heeft het te maken met spontaniteit. Zanger/es komt gitarist tegen en het klikt. Optredens volgen en soms wordt een studio geboekt. Justin Adams noemde zijn samenwerking met Juldeh Camara ‘net als een stem die begeleid wordt op de piano. We leggen een patroon neer en daar improviseert hij overheen.’ En inmiddels staat er een echte band: JuJu. Die ik een genot vind om aan het werk te zien.

Maar de meeste goede bedoelingen moeten dat vooral blijven: goede bedoelingen. Ze ontstaan in het hoofd van een producer na een reisje – of erger: bij een impresario of manager die een geldkraan open ziet gaan. En daar gaan ze dan een bandje bij verzinnen. Met vrijwel altijd volstrekt vergeetbaar resultaat. Niet doen. De vuilnisbakken zijn al vol genoeg. 


meer blogs
Ton Maas - 17 september, 2023
Ton Maas - 10 augustus, 2023
Ton Maas - 10 juli, 2023
Ton Maas - 20 januari, 2023
Ton Maas - 24 november, 2022
Ton Maas - 28 augustus, 2022
Ton Maas - 3 september, 2022
Ton Maas - 29 augustus, 2022
Ton Maas - 22 augustus, 2022
Ton Maas - 13 augustus, 2022