The Unthanks, de Engelse folkgroep rond de zussen Rachel en Becky Unthank, zoeken het niet in kruisbestuiving met andere genres, maar ontwikkelden hun unieke stijl juist door zich volledig te committeren aan de traditie van hun geboortestreek Northumbria, compleet met clog dancing. Waar anderen proberen om zich middels stijlelementen uit de popmuziek een hipper imago aan te meten, larderen zij hun repertoire van traditionele liedjes met zorgvuldig gekozen popsongs. Vooral het werk van songwriters met een authentieke ‘stem’, zoals Robert Wyatt, Antony Hegarty en Elvis Costello, blijkt zich uitstekend te lenen voor de Unthankbehandeling. Robert Wyatts Dondestan is zelfs moeiteloos opgewassen tegen een Northumbrische klompendans. Met hun ontwapenende charme en betoverende zang, die vleugeltjes krijgt door de fantasierijke arrangementen, zorgden de drie dames en twee heren voor een magische afsluiting van de eerste festivaldag van de dertigste MusicMeeting.

Het gaat sowieso goed met de Engelse folk (in een volgende blog meer over de eigenzinnige esthetiek daarvan). In Nederland was ze decennia lang uit de gratie en werd zelfs op folkfestivals grotendeels verdrongen door gelikt Keltisch geweld van Ierse, Schotse en Bretonse zijde. Sinds het tij een jaar of vijf geleden begon te keren, tekent de herleving zich steeds duidelijker af. Eliza Carthy, Martin Simpson en Chris Wood deden inmiddels Folkwoods aan, Blowzabella en Bellowhead waren te bewonderen tijdens TradIt in Groningen, Sam Lee en the Unthanks waren op de MusicMeeting en het duo Spiers & Boden wist zelfs HF-programmeur Lieven Bertels te vermurwen. Kortom, de Engelse folk heeft zich op overtuigende wijze ontdaan van haar stoffige imago.