Het toegestroomde publiek was, naar verhouding, weer erg Frans. Dat krijg je als concerten organiseert in het, erg Franse, Institut Français de Bamako. Stil en geconcentreerd zaten te luisteren naar de tijdloze muziek van koraspeler Ballaké Sissoko, die een live versie speelde van zijn laatste CD, At Peace.
Het was een cadeautje aan de scheidende directeur van het instituut. Passender had het niet kunnen zijn: in de grote zaal van het enorme complex klonk eeuwenoude hofmuziek, uit de tijd dat Mali zelf de buren koloniseerde. Sissoko begon alleen. Daarna voegden zich drie tovenaars bij hem: Fasséry Diabaté, een weergaloze balafonvirtuoos, de bedachtzaam tokkelende gitarist Oumar Niang en Ousmane Diabaté, een goede leerling uit de school van subtiel gitaarspektakel.
Met in het midden, koninklijk gekleed en behangen met goud, Babani Koné, een grande dame die binnen de kortste keren de zaal aan haar voeten had liggen met haar onderkoelde zang en strategisch geplaatste complimenten. Het publiek reageerde meteen. Correctie: het Malinese deel…nog preciezer: het vrouwelijk Malinese deel van het publiek klapte mee, knipte met de vingers en zong delen mee.
‘De Braziliaan!’ ‘De Braziliaan!’ riep de zaal.
‘Ah, jullie willen de Braziliaan horen?’ vroeg Ballaké. En hij vertelde hoe een Fransman hem het idee aan de hand had gedaan om een Malinese cover te maken van Asa Branca, een standard van componist Luis Gonzaga. Een kort intro op kora, de rest viel in en koningin Babani Koné schakelde moeiteloos tussen oude Malinese melodielijnen het populaire Braziliaanse refrein. Feestje. Voor de dames dan.
In tegenstelling tot Sissoko’s laatste album is Mali nog lang niet at peace. Eind vorige maand was er een veldslag rondom de stad Kidal, in het noorden, die het leven kostte aan tientallen Malinese soldaten. De Fransen, die ruim een jaar geleden als bevrijders werden binnengehaald, mogen wat de Malinezen betreft inmiddels wel weer vertrekken. Hetzelfde geldt voor de peperdure missie van de VN waar ook Nederlandse militairen aan deelnemen.
Met de muziek gaat het, naar verluidt, slecht. Weinig optredens, weinig geld. Behalve dan in zo’n groot instituut, erfenis van een ruime have eeuw kolonisatie, waar op vrijdagavond 6 juni muziek weerklonk die de eerste Franse invallers een dikke eeuw geleden gehoord zullen hebben tijdens hun veldtochten. Melodieën van zes-, zevenhonderd jaar geleden, nog altijd springlevend. Ze zullen weer klinken, misschien zelfs als begeleiding bij het vertrek van de laatste buitenlandse militairen van Malinese bodem.
