De drank was van allerhande fruit gestookt, en ging vanaf de ochtend dagelijks desnoods in colaflessen rond. Straf spul. Maar ja, je was nou eenmaal in Bosnië en je band heette niet voor niets  Projekt Rakija. Die was zelfs aan dit levenselixer ontsproten. Zo vertelt tenminste het bizarre stripverhaal dat het eerste album Welcome To The Family vergezelt.

Mostar, Konjic, Zenica, Sarajevo. En  ook nog Priboj, in Servië. Wonderlijke, energieke optredens.  En ook: schapen aan het spit, lange reizen, diepe gesprekken, braspartijen en verbroedering.

De zomer van 2013 bracht de Tilburgse groep een topbeleving in een jaar dat toch al het ene na het andere hoogtepunt kende. Meer memorabele momenten zijn inmiddels bij te schrijven of op komst. Een officiële distributiedeal (bij Coast to Coast). Een optreden bij De Wereld Draait Door (maandag 2 december). Een feestconcert in het Tilburgse jazzpodium Paradox (21 december).

En wie weet – er ligt een optie – in augustus 2014  een gig op het Hongaarse mensenzee-festival Sziget. Onder andere. De mond tot mond-reclame van twee bandleden op de recente Womex-beurs in Cardiff deed zijn werk.

Wie had dat gedacht toen Projekt Rakija in juni 2012 tot haar eigen ongeloof de jury- en publieksprijs won op het International Gipsy Festival. Want aanstichter Igor Sekulovic, afgestudeerd aan de Tilburgse rockacademie, joeg weliswaar de droom na van een unieke mengvorm van sevdalinka (het Bosnische levenslied) en rock in het straatje van pak ‘m beet Led Zeppelin. Maar zo ver was het toen nog lang niet.

En wat een allegaartje was het, die twaalf man van Balkan-, Russische en Nederlandse komaf die elkaar in dit project hadden gevonden. Een conservatorium-geschoolde accordeonist, een ex-wethouder, een bassist die ooit met Flaco Jimenez toerde, een middelbareschoolleraar, een muzikant die bij VOF De Kunst onder meer met sinterklaasshows het beleg op zijn boterham verdiende. Etcetera.

Hoe groot dus de verrassing toen Projekt Rakija het op de debuutplaat – lp én cd plus dat stripboek in een fraaie box – wel degelijk klaarspeelde.  De negen nummers (naast covers van Goran Bregovic en Bijelo Dugme eigen werk) knallen en/of ontroeren. Het ontging ook de recensent van het Britse wereldmuziekblad Songlines niet. Bij de albumpresentatie in het voorjaar bleek de groep een hecht powerhouse dat popzaal 013 duchtig liet feesten.

Het wonder van Tilburg: hoe een project veel meer dan dat werd. Beluister, nee onderga Jovano Jovanke, staalkaart van wat dit twaalftal in huis heeft.  En dans dan onstuimig op Da Zna Zora. Hoppa! En niet morsen!