Alden Biesen is een prachtig landgoed, even buiten Bilzen (B), waar een kasteel met tuin en kerk het decor vormt voor het 28ste Scottish Weekend. Een sympathiek festival, op een inspirerende locatie met allerlei activiteiten die allemaal iets met Schotland te maken hebben.
Geweldig is bovendien de algehele programmering van dit festival, waar zeventien kwalitatief goede folkgroepen optreden met hier en daar pop, rock en zelfs jazz elementen. Naast Schotse bands treden ook groepen op uit Canada, Ierland, België, U.S.A. en Ilse of man.
- De zaterdag stond voor een groot deel in het teken van het Belgisch Kampioenschap Pipe Bands; gewonnen door de Beatrix Pipe Band uit Hilversum. Na de prijsuitreiking liepen alle orkesten naar de grote concerttent waar ze samen (impoviserend) één groot stuk speelden, ieder vanaf hun eigen plek. Van voor, achter, links en rechts hoorde je de pipes, schalmei en trommels in een wervelwind van Schotse bagpipe muziek. Een breed publiek smult en geniet: sommige uitgedost in Schots rokje met toebehoren, van jonge stelletjes tot oma's met kleinkinderen.
Het Pipe Band geweld in de concerttent werd vervolgd door een optreden van Fred Morrison (Glasgow 1963), grootmeester op de Highland-, Border-, uilleann pipes en low whistle. Morrison is een sympathieke Schot met een heerlijk laconieke uitstraling en 'a lovely Scottish accent'. Hij is een absoluut virtuoos op zijn instrument: zowel op pipes als whistle. Na het Belgisch Kampioenschap Pipe Bands sluit het optreden van Morrison perfekt aan op de programmering, aangezien hij moeiteloos de euforische sfeer van het publiek overneemt en er zelfs nog een schepje bovenop doet. De concerttent transformeert naar een dansend en dampende menigte.
Le Vent du Nord is een kwartet uit Quebec (Canada) dat Schotse, Ierse maar vooral Bretonse folk mengt in hun muziek. Vier blije gezichten op het podium die elkaar regelmatig toelachen. Bijzonder is violist Olivier Demers, rechts op het podium, die voetpercussie speelt. Met zijn schoenen tapt hij op een plankje dat dient als ritme instrument en (uitversterkt) klinkt als strak doorlopende concerttrommel. Doeltreffend en vooral zeer effectief. Geweldig! Deze ritmiek wordt naadloos gevolgd door het basspel van Réjean Brunet, die naast fretloze bas ook voortreffelijk diatonische accordeon speelt. In 2013 bracht de groep hun 'Trompet le Temps' uit. Klik hier voor een beschrijving.
Het Schotse gezelschap The Chair vlamt van elf uur tot ver na middernacht met een enerverende show. Na een veel te lange soundcheck moet de groep duidelijk op gang komen, dat wel. En ik vraag mij ook terdege af waarom er acht musici op het podium staan waarvan er met gemak twee of drie gemist kunnen worden. Anyway, toch slaagt The Chair erin om hun naam geen eer aan te doen, want het enig wat je niet wilt, is 'zitten'. Ze spelen prachtig groovende thema's met bijzondere harmonische wendingen. Lekker neergezet door drums en vette bas. Virtuoze solo's, vooral door de kleine violist Douglas Montgomery, die met zijn wah-wah-viool regelmatig een (elektrisch) gitaargeluid toevoegd en vervolgens zijn viool heerlijk laat 'scheuren'. Het publiek gaat volledig uit z'n dak en gedanst wordt er zelfs tot bij de ingang, waardoor je de tent niet meer in of uit kunt...één feest. The Chair is een opzwepende afsluiting van de tweede dag van het drie dagen durende Scottish Weekend. Met piepende oren ga ik tevreden slapen.
© Mattie Poels.
Zie ook: Musicframes
